Miel béton

Betonhoning, dat is hoe de Fransen hun stadshoning liefkozend noemen. Ik betwijfel of dit koosnaampje de stadshoning meteen geliefder maakt. Maar wáár vinden die bijen in ’s hemelsnaam hun voedsel? De verwondering dat die insecten nectar vinden in een zogenaamde betonwoestijn blijft ook bij menig Gentenaar bijzonder groot.

blije bijen oogsten een betonwoestijn ((c) Karl Van Ginderdeuren)

De haaldrift van onze bijen bewijzen dat er in Gent nog redelijk wat bloemen te oogsten vallen.
Waar ze dan precies naartoe gaan, luidt de volgende vraag steevast. Overtuigd geef ik dan een omstandige uitleg. Natuurlijk gaat een imker niet achter zijn bijen aanhollen en eigenlijk heeft hij dus amper een benul waar zijn half miljoen huisdieren hangen rond te zoemen. Ook ik niet dus.
Nochtans was het heel lang geleden, in de tijd van de honingjagende mens vaak omgekeerd: die zag ze wel vliegen maar wist niet waar het bijenvolk zich ophield.

De slimmeriken lokten de bijen naar witte tarwebloem die dan aan hun harige lijfje bleef kleven. Het witte projectiel was veel makkelijker te volgen en zo kwam men de honing op het spoor. Deze techniek heet ‘coursing’; Als je me dus met een zak tarwebloem achter een bij aan ziet hossen, dan weet je hoe laat het is. En laat me gerust weten wanneer je een wit bijtje ziet…

Imker is het tweede oudste beroep ter wereld – hiëroglyph voor imker

De oudste imkers waren dus eigenlijk honingjagers. Het domesticeren van bijen ging hand in hand met het ontstaan van landbouw, zo’n 10.000 jaar geleden. Het sedentair worden heeft hier en daar intussen monstrueuze vormen aangenomen maar ook in die ontstane betonwoestijnen worden nog steeds bijen gehouden. Van bijenhouderij wordt gezegd dat het het tweede oudste beroep ter wereld is. Maar ’t bloed kruipt waar het onkruid niet vergaat. Of zoiets.